Detaillierte Bibliographie: Koch & Ziz (1814)
Wilhelm Daniel Joseph Koch & Jean Baptiste Ziz (1814):
Catalogus plantarum, quas in ditione florae Palatinatus legerunt G. Koch et J. B. Ziz, in amicorum usum conscriptus, Phanerogamia.
— Moguntiae [Mainz]: [Auctores].
IPNI Standard Form: Cat. Pl. (Koch & Ziz) — IPNI Identifier: urn:lsid:ipni.org:publications:15490-2
p. 9: «Saxifraga condensata. Gmelin. flor. Bad. (16) b. Sponhemica. Gmelin. flor. Bad.
[...]
[p. 20]
(16) Saxifraga sponhemica Gmel. flor. badensis nihil est nisi Saxifraga condensata, ibidem descripta, loco pinguiori enata. Cæterum variat magis villosa et magis glabra; caule semidigitali, digitali, pedali; unifloro, bi–decemfloro; erecto stricto, vel debili adscendente; floribus [p. 21] majoribus et minoribus; stolonibus valde elongatis laxis laxe foliosis; brevioribus laxiusculis et brevissimis, densissime in cespites pulvinatos imbricatim foliosos conglomeratis. Innumeræ hæ mutationes nullisque limitibus distinctæ, non ut species, vix ut varietates considerandæ sunt. Cum Saxifraga hypnoide confundi nequit, quæ foliis suis supremis in formam gemmæ convolutis, lanceolato–subulatis, membranaceis, pellucidis, margine lacero–ciliatis, nervo dorsali valido, in longam setaceam cuspidem protenso, ab omnibus nobis notis speciebus quam maxime recedit. Verum et a Saxifraga palmata Smith (S. decipiente Ehrh.), cum qua coniungit Cl. Decandolle Cat. hort. monsp. p. 142, nobis diversa videtur, habitu teneriore, pedunculis tenuioribus capillaribus, foliorum segmentis lineari–lanceolatis attenuatis, quæ in S. palmata (Smith flor. brit. T. II. p. 457) subelliptica nec linearia sunt. Specimina sicca et vivas quoque plantas nostræ etiamnum dubiosæ speciei ulteriori examini botanicis offerimus. Non solum in loco a Gmelino indicato provenit, sed ad rupes montium ripam fluvii Nohe comitantium valde vulgaris est; etiam in valle inter Niederalben et Grünbach abunde crescit, sed semper rupes septentrionem versus inhabitat.»
[...]
[p. 20]
(16) Saxifraga sponhemica Gmel. flor. badensis nihil est nisi Saxifraga condensata, ibidem descripta, loco pinguiori enata. Cæterum variat magis villosa et magis glabra; caule semidigitali, digitali, pedali; unifloro, bi–decemfloro; erecto stricto, vel debili adscendente; floribus [p. 21] majoribus et minoribus; stolonibus valde elongatis laxis laxe foliosis; brevioribus laxiusculis et brevissimis, densissime in cespites pulvinatos imbricatim foliosos conglomeratis. Innumeræ hæ mutationes nullisque limitibus distinctæ, non ut species, vix ut varietates considerandæ sunt. Cum Saxifraga hypnoide confundi nequit, quæ foliis suis supremis in formam gemmæ convolutis, lanceolato–subulatis, membranaceis, pellucidis, margine lacero–ciliatis, nervo dorsali valido, in longam setaceam cuspidem protenso, ab omnibus nobis notis speciebus quam maxime recedit. Verum et a Saxifraga palmata Smith (S. decipiente Ehrh.), cum qua coniungit Cl. Decandolle Cat. hort. monsp. p. 142, nobis diversa videtur, habitu teneriore, pedunculis tenuioribus capillaribus, foliorum segmentis lineari–lanceolatis attenuatis, quæ in S. palmata (Smith flor. brit. T. II. p. 457) subelliptica nec linearia sunt. Specimina sicca et vivas quoque plantas nostræ etiamnum dubiosæ speciei ulteriori examini botanicis offerimus. Non solum in loco a Gmelino indicato provenit, sed ad rupes montium ripam fluvii Nohe comitantium valde vulgaris est; etiam in valle inter Niederalben et Grünbach abunde crescit, sed semper rupes septentrionem versus inhabitat.»
Kursivierung wie im Original.
Vollständige Bibliographie zu S. sponhemica: chronologisch — alphabetisch nach Autor
